میلندا گیتس در این کتاب می‌گوید که همه‌ی ما همه‌ی آن چیزی که برای تغییر نیاز است را درون خودمان داریم، فقط باید بیشتر بدانیم و از جایمان بلند شویم.
میلندا گیتس معتقد است دنیا می‌تواند و باید جای بهتری باشد. گیتس می‌خواهد تغییرات مثبت ایجاد کند. او در کتاب لحظه‌ی برخاستن نگاه جامعه شناسانه دارد و آرمان‌ها و رویاهایش را با زبانی داستان‌گونه با مردم دنیا در میان می‌گذارد. میلندا گیتس زنان را برابر مردان و رکن اصلی جامعه می‌داند و در این کتاب می‌گوید راز موفقیت در بهبود اوضاع جهان بیدار کردن زنان و آگاهی بخشیدن به آنان است تا دنیا را در دست بگیرند. گیتس باور دارد که تغییر از جزئیات شروع می‌شود، به همین خاطر در کتاب لحظه‌ی برخاستن سعی می‌کند دیدگاه خواننده را نسبت به زندگی شخصی‌‌اش و بعد جامعه و دنیا تغییر دهد. او ما را از وجود ویژگی‌هایی که درون همه‌مان مشترک است آگاه می‌کند به این وسیله ما را برای بلند شدن و ایجاد تغییر در زندگی تشویق می‌کند.
درباره ملیندا گیتس
میلندا گیتس همسر بیل گیتس بنیان‌گذار شرکت مایکروسافت است. او در سال ۲۰۱۳ به عنوان سومین زن قدرتمند جهان شناخته شده است. کمک کردن به دیگران از دغدغه‌های همیشگی میلندا گیتس بوده است. این بار با انتشار کتاب «لحظه‌ی برخاستن» میلندا گیتس ماهی گیری را به دیگران یاد می‌دهد تا هر کسی بتواند به خودش کمک کند و رشد فردی را کسب کند.
کتاب لحظه برخاستن برای چه کسانی مناسب است؟ لحظه‌ی برخاستن برای افرادی که به دنبال موفقیت و ایجاد تغییرات اثرگذار در دنیا هستند کتاب جذاب و کارآمدی است.
آموزش برابر افراد را به‌سمت توانمندسازی سوق می‌دهد؛ اما آموزش نابرابر برعکس این‌را انجام می‌دهد. از میان تمام ابزارهای تفرقه‌انگیز که برای فرستادن مردم به حاشیه استفاده می‌شوند، آموزش نابرابر مضرترین و پایدارترین آن‌هاست. اگر تلاشی صریح برای گنجاندن همهٔ افراد وجود نداشته باشد، مدارس هرگز درمانی برای طردشدن نخواهند بود؛ آن‌ها دلیل آن خواهند بود.
بااین‌وجود علی‌رغم مزایای شگفت‌انگیز تحصیل دختران، بیش از ۱۳۰ میلیون دختر در سراسر جهان هنوز به مدرسه نمی‌روند. رسیدن به این تعداد را اغلب پیشرفت تلقی می‌کنند؛ اما فقط به این دلیل که در گذشته موانع رفتن دختران به مدرسه بدتر بوده است. در دوران مدرسهٔ خودم، تعداد پسرانی که در سراسر دنیا به مدرسه می‌رفتند بسیار بیشتر از دختران بود. این اختلاف در کشورهایی رایج بود که رفتن بچه‌ها به مدرسه الزامی نبود.