چرا احزاب سیاسی شرّند؟ و چرا اعضای هر حزبی هیچگاه نمی توانند مطلقا در پی حقیقت باشند؟ زیرا احزاب سه ویژگی اصلی دارند: حزب سیاسی دستگاهی است برای ایجاد هیجانات جمعی؛ حزب سیاسی سازمانی است با هدف به کارگیری فشار جمعی و اِعمال آن بر ذهن تک تک اعضای خود؛ رشد و گسترش نامحدود حزبی هدف اول و غایی هر حزب است. به دلیل همین سه ویژگی، هر حزبی، بالقوه و به علت جاه طلبی، تمامیت خواه است. اگر حزبی در عمل تمامیت خواه نباشد، فقط به این دلیل است که احزاب دور و بر از آن پیشی گرفته اند و دست بالاتری دارند.
این سه ویژگی واقعی هستند و برای هر کس که به نحوی با فعالیت های روزانۀ احزاب سیاسی سروکار داشته باشد بدیهی اند. از این رو، احزاب در پی آن حقیقتی هستند که مطابق با بینش پذیرفته شدۀ آنان باشد.
کتاب در باب حذف احزاب سیاسی درست در اواخر زندگی متأسفانه کوتاه سیمون وی در سال 1943 نوشته شد. سیمون وی در لندن به دولت تبعیدی «فرانسۀ آزاد» به رهبری ژنرال دوگل پیوسته بود؛ اما عمیقاً از اقدامات سیاستمداران فرانسوی در تبعید که سنت های کهنه و مخرب احزاب سیاسی -مثل رقابت، نفاق و جناح بندی- را باز رواج می دادند بیمناک بود. سرانجام هم به دلیل پایبندی به اصول خود همۀ مسئولیت هایش را در «فرانسۀ آزاد» در 26 جولای، زمانی که در بیمارستان بود واگذار کرد و کمی بعد در 24 اوت در سن سی و چهار سالگی درگذشت.
این مقاله برای نخستین بار هفت سال بعد در ماهنامۀ میزگرد (شمارۀ 26، فوریۀ 1950) منتشر شد که بلافاصله مورد تحسین آندره برتون (شاعر، نویسنده و نظریه پرداز سورئالیست) و آلن (نام ادبی امیل شارتیه، فیلسوف و نویسندۀ برجسته که معلم فلسفۀ سیمون وی هم بوده است) قرار گرفت. متن سپس به صورت کتاب توسط انتشارات گالیمار بازنشر شد.