آیا می شود، اتفاقات این زندگی هدفمند نباشند؟ اتفاقاتی که بسته به درخواست و شوق ما، سوار قطار خدا می شوند و به مقصد زندگی ما، راه می افتد، نظم می گیرند، ویران می کنند، از نو می سازند و نامشان می شود (زندگی ما) ... می شود بدون پیام و درس و رشدی در نهان، راهی زندگی ما شده باشند؟ می گویند: خدا عاشق است و ما معشوق! می شود قطاری که عاشق برای معشوق می فرستد، جز خیر باشد؟ جز شور باشد و نور؟ میدانی، عاشق، بخشنده و مهربان است، کلمه را هم سوار بر قطار زندگی همراه ما، فرستاده و باز هم می فرستد! من تشنه کلماتم و دستانم را در ایستگاه قطار این زندگی کاشته ام تا سبز شود و بار بدهد. میوه دستانم همین کتاب پیش روی توست. بفرما، تقدیم به تو... نوش جان
در حال حاضر نظری ارسال نشده است
شما می توانید به عنوان اولین نفر نظر خود را ارسال نمایید
ارسال متن پیام وارد کردن متن پیام الزامیست