انتشارات میلکان منتشر کرد: رنج ما را دو تکه میکند. وقتی کسی که رنج میکشد، میگوید: «خوبم...خوبم...» به این دلیل نیست که حالش خوب است. برای این است که خود درونش به خود بیرونش فرمان داده که واژهی «خوبم» را به زبان بیاورد. او حتا گاهی اوقات اشتباهی میگوید: «خوبیم» دیگران فکر میکنند که خودش و اطرافیانش را میگوید، و لی اینطور نیست. او دو تکهی خودش را میگوید: «خوبیم» دیگران فکر میکنند که خودش و اطرافیانش را میگوید، ولی اینطور نیست. او دو تکهی خودش را میگوید: خود آسیب دیده و خود نمایندهاش. نمایندهای که برای مصرف عمومی مناسب است! رنج، یک زن را دو تکه میکند تا کسی را داشته باشد که برایش درد و دل کند، کسی که در دل تاریکی کنار او بنشیند، حتا وقتی دیگران- همگی- تنهایش بگذارند. من تنها نیستم. من به خودم آسیب رساندهام. اما از طرفی هنوز نمایندهام را دارم. او ادامه خواهد داد، شاید بتوانم برای همیشه خود آسیب دیدهی درونم را پنهان کنم و نمایندهام را به دنیای بیرون بفرستم. او میتواند لبخند بزند، دست تکان دهد، و کم نیاورد،؛ طوری که انگار هیچ اتفاق بدی نیفتاده، ما وقتی به خانه برسیم، میتوانیم نفس بکشیم. ما در میان جمع، برای همیشه به وانمود کردن ادامه خواهیم داد.
در حال حاضر نظری ارسال نشده است
شما می توانید به عنوان اولین نفر نظر خود را ارسال نمایید
ارسال متن پیام وارد کردن متن پیام الزامیست