به‌گفته ریچارد فاینمن: "پارادوکس، تنها، مغایرتی است بین واقعیت و آنچه احساس شما انتظار دارد که واقعیت آن‌گونه باشد."
مشکل اینجاست که طبیعت به اینکه ما دوست داریم هر چیزی چگونه باشد، علاقه‌ای ندارد. به‌عبارت ساده، همه تصورات ما از واقعیت، نسبیت، علیت، اراده آزاد و فضا و زمان نمی‌تواند هم‌زمان درست باشد. اما کدام‌یک اشتباه است؟
اساساً اگر صورت ظاهری فیزیک کوانتومی را پذیرفته باشیم، حداقل یکی از دو اصل پذیرفته‌شده دنیای کلاسیک را باید کنار بگذاریم. یکی از آنها "واقعیت" است، این ایده که هر جسم دارای خواصی است که این ویژگی‌ها بدون اینکه اندازه‌گیری شوند هم وجود خواهند داشت. اصل دیگر "موضعیت" است، اصلی که بر اساس آن، در جهان هیچ شیئی نمی‌تواند "بلافاصله" ـ سریع‌تر از نور ـ بر جرم دیگری تأثیر بگذارد. از آنجا که تمام شواهد موجود بیانگر این است که نقض محدودیت سرعت کیهانی تاکنون دیده نشده، از نظر اکثر فیزیکدان‌های کوانتومی، اصل واقعیت است که باید کنار گذاشته شود.
حتی وقتی می‌آموزیم که چگونه عجایب مکانیک کوانتومی را تحت کنترل درآوریم، باز هم واقعاً نمی‌توانیم در مورد معنی این نظریه به توافق نظر برسیم.