قدمت نمایش در ایران به دوره ی باستان برمی گردد. در کتاب های تاریخی آمده که مردم هر ساله روز قتل سیاوش را به عزاداری پرداخته و نمایش های گوناگونی که روایت کننده ی این ماجرا بوده را اجرا می کردند.
بعدها هنر نمایش در ایران به صورت نقالی ظهور کرد. نقالی هنر داستان گویی نمایش یا نقل یک قصه و واقعه است که به صورت شعر و یا نثر در برابر جمع اجرا می شود. از نگاه پژوهشگران، نقالی یکی از عوامل مهم پیدایش تئاتر در ایران بوده است.
بعد از ظهور اسلام در ایران نوعی از نمایش به نام تعزیه رواج یافت. در تعزیه ها داستان مصیبت های امام حسین و خانواده اش در واقعه عاشورا به تصویر کشیده می شوند. در دوره ی قاجار، ناصرالدین شاه در سفرهایش به فرنگ با سالن هایی به نام تماشاخانه آشنا شد و بعد از بازگشت به ایران دستور ساخت اولین تماشاخانه به نام تکیه دولت را داد که در آن تعزیه های بسیاری اجرا می شد.
در سرآغاز نهضت مشروطه، شاگردان مدارس فرانسوی در تبریز برخی از نمایش نامه های کوتاه را روی صحنه بردند و نمایش نامه های خارجی بسیاری ترجمه شد. مدتی بعد عبدالحسین نوشین، کاگردان مطرح تئاتر و فعال سیاسی، اولین کتاب آموزشی تئاتر را با عنوان “هنر تئاتر” نوشت؛ همچنین او تئاتر ملی را پایه گذاری کرد. آن چه در تئاتر ملی روی صحنه می رفت منطبق با اوضاع و احوال روز کشور و ملت بود.
پس از راه اندازی دو دانشکده ی هنرهای دراماتیک و دانشکده ی هنرهای زیبا، جمعی از تحصیل کنندگان تئاتر در خارج از کشور جذب این دانشکده ها شدند. این تحولات شکل رسمی و اجتماعی تری به تئاتر داد. چند سال بعد “تالار سنگلج” از سوی وزارت فرهنگ و هنر افتتاح شد. در این تالار فقط آثار نویسندگان ایرانی به نمایش درمی آمد، همچنین کارگاه هایی برای آموزش تئاتر در مناطق مختلف راه اندازی شد که باعث تربیت شاگردان بزرگی در این زمینه شدند.
فرهنگ تمدن ایرانی مجموعه کتاب هایی است که درباره ی عناصر سازنده ی فرهنگ و تمدن در ایران امروز برای نوجوانان تالیف شده است.
هر کتاب از این مجموعه به موضوعی خاص مرتبط با فرهنگ و هنر این مرز و بوم می پردازد و گزارش جذابی از سیر تکامل و تاریخی آن از گذشته تا امروز ارائه می دهد. کتاب حاضر به بررسی سرگذشت نمایش می پردازد و می کوشد با نثری روان و تصویرهایی گویا با عموم خوانندگان ارتباط برقرار کند. آی آی کتاب