رولو می نشان می‌دهد که وقتی راه‌مان را گم می‌کنیم تندتر می‌دویم. به‌رغم انتقادهای اساسی او بر مدرنیته و تحقق‌گرایی، در دام نسبیت‌گرایی و نیهیلیسم گرفتار نمی‌شود. بی‌آنکه رولو می از فلسفه شیعی و عرفان اسلامی نام ببرد، خواننده با شگفتی درمی‌یابد که سیر کمال را عمودی و استعلایی می‌بیند و آن‌چنان از مراتب عشق سخن می‌گوید که به زعم مترجم و ناشر اگر قرار بود شواهدی از گفته‌ی حکیمان، شاعران و عارفان ایرانی بر گفتارهای این کتاب آورده می‌شد، اثری بس حجیم پدید می‌آمد.
در حال حاضر نظری ارسال نشده است
شما می توانید به عنوان اولین نفر نظر خود را ارسال نمایید
ارسال متن پیام وارد کردن متن پیام الزامیست