تجربه ما از خودمان همچون تجربه حضور در بطن دژی محصور و فروبسته نیست که از تنها مالک مقیمش در برابر تفاوت‌های جهان خارج دفاع کند بلکه ما خودمان را همچون محل تلاقی جریان حال و هواها، حس‌ها و اندیشه‌هایی در حال تغییر، تجربه میکنیم که همواره تحت تاثیر شدت نیروهای بیرون خودش قرار دارد. محال است یک فرا چشم انداز را برای کیفیت فرآیند محور شکل‌گیری یک شخصیت اختیار کنیم. نمیتوانیم بیرون از چرخه خودهایمان و نسبت‌هایمان با دیگران باشیم و در این چرخه همان‌قدر به سمت دیگران میرویم که خودمان را پس میکشیم یا باز میابیم. هویت و ارتباط تنها وقتی ممکن فرض میشوند که فضای بین ما بتواند یک زخم باز باشد و من بتوانم در موضع یا چشم‌انداز شما ساکن شوم و اگر برایم محال باشد که موضع یا چشم‌انداز شما را اختیار کنم...
در حال حاضر نظری ارسال نشده است
شما می توانید به عنوان اولین نفر نظر خود را ارسال نمایید
ارسال متن پیام وارد کردن متن پیام الزامیست