کاترین اندرسون فصل نخست کتاب «عکاس خلاق» را این‌گونه آغاز می‌کند: «من با این باور بزرگ شده‌ام که مهارت‌داشتن برای هنرمندبودن چیزی است که شما با آن به‌دنیا آمده‌اید. اگر می‌توانستید طراحی و نقاشی کنید و زندگی را بر اساس این کارها بسازید، شما در حقیقت هنرمند بودید. همواره آرزو داشتم یکی از آن آدم‌های خوش‌شناس بودم.
من در زندگی‌ام زمانی برای خلق حرفه‌های دوزندگی، خبرنگاری، نویسندگی و عکاسی صرف کردم، اما خودم را هنرمند نمی‌دانم.» و بعد جملاتی را از ژان فیلیپ، نویسنده و عکاس، نقل می‌کند که زندگی او را دگرگون کرده‌اند؛ جملاتی شبیه این: «برای هنرمندبودن نیازی نیست زندگی را از چیزهایی که خلق می‌کنیم، بسازیم... برای هنرمندبودن باید با چشمان باز زندگی کنیم، در رنگ‌های کوهستان و آسمان نفس بکشیم، صدای خش‌خش برگ‌ها، بوی برف، بافت پوست درخت و... را بشناسیم.» اندرسون در سراسر «عکاس خلاق» کوشیده است به همین آموزه وفادار بماند و عکاسی را در پیوند با زندگی و حس و حواس هنرمند آموزش دهد، چنان‌که عنوان همین بخش شروع فصل اول، «شما یک هنرمند هستید»، به‌خودی خود نمایانگر رویکرد آموزشی او در این چارچوب است.
«عکاس خلاق» شامل نه فصل می‌شود: تمرین عکاسی، عکاسی به‌مثابه ابراز وجود، احساس رنگ، بینش عکاسی، پرسپکتیو کامل جدید، در جست‌و‌جوی راز، تمام چیزهای کهنه و زیبا، و عکاسی به‌مثابه مدیتیشن. هر فصل بخش‌های متعددی را دربرمی‌گیرد. در واقع، اندرسون می‌کوشد خواننده‌ی کتاب را گام‌به‌گام با زیر‌و‌بم هنر عکاسی از دریچه‌ی خاص خودش آشنا کند. با هم پاره‌ای از فصل «عکاسی به‌مثابه ابراز وجود» را با عنوان «درونتان را عکاسی کنید» می‌خوانیم:
دوست دارید چه عکسی از خودتان بگیرید؟ آیا چهره‌ای که از خودتان به نمایش می‌گذارید، جنبه‌ی عمومی دارد؟ آیا آن عکس انعکاسی حقیقی از درونیات شماست؟ فکر می‌کنید دیگران شما را چطور می‌بینند؟ دوست دارید چطور دیده شوید؟ ذات شما شبیه چیست؟ شما چیزی بیش از چهره‌تان هستید. برای این پروژه این سؤالات را فقط با عکاسی پاسخ دهید، نه با واژه‌ها.
من چه کسی هستم؟
چه چیزی لبخند به‌روی لبانم می‌نشاند؟
صبح فوق‌العاده‌ی من شبیه چیست؟
اگر می‌توانستم همین الان کاری انجام دهم، آن چه کاری است؟
اگر می‌توانستم در این لحظه چیزی باشم، آن چه‌چیزی است؟
چه‌چیزی الهام‌بخش من است؟
چه‌چیزی به من پروبال می‌دهد؟
رویای من چیست؟