کاش میشد هر چیز کاملی را به این شکل دو نیم کرد.کاش هرکسی میتوانست از این قالب تنگ و بیهوده اش بیرون بیاید.وقتی کامل بودم،همه چیز برایم طبیعی، درهم و بر هم و احمقانه بود،مثل هوا؛گمان میکردم همه چیز را میبینم ولی جز پوسته سطحی آن،چیزی را نمی ددیم. اگر روزی نیمی از خودت شدی، که امیدوارم این طور بشود،چون بچه هستی، چیزهایی را درک خواهی کرد که فراتر از هوشمندی مغزهایی کامل است. تو نیمی از خودت و دنیا را از دست خواهی داد،ولی نیمه دیگرت هزاران بار ژرف نگرتو و ارزشمند تر خواهد شد. تو هم آرزو خواهی کرد همه چیز مثل خودت دو نیم و لت و پار باشد، چون زیبایی، خرد و عدالت فقط در چیزی وجود دارد که قطعه قطعه شده است.
در حال حاضر نظری ارسال نشده است
شما می توانید به عنوان اولین نفر نظر خود را ارسال نمایید
ارسال متن پیام