اثرمصور حاضر، به معرفی اقوامی از سرخپوستان آمریکایی اختصاص دارد. این کتاب، برای نوجوانان و با زبانی روان و ساده نگاشته شده است.«آزتک‌ها»، «مایاها»، «اینکاها»، سه تمدن از قبایل ساکن در آمریکای مرکزی و جنوبی هستند که در قرن شانزدهم میلادی، فاتحان اسپانیایی هنگام ورود به قاره آمریکا با آنها مواجه شدند. تاثیر این تمدن‌های کهن، هنوز هم در اقتصاد، سیاست و مسایل اجتماعی کشورهای قاره آمریکا مشاهده می‌شود. آداب و رسوم این قبایل، نوع زندگی، ایزدان و الهه‌ها، جنگ‌ها، فرهنگ، زیورآلات، اقتصاد، معیشت، پزشکی، جشن‌ها و... در کتاب حاضر مورد مطالعه قرار گرفته است.
در بخشی از کتاب میخوانیم:
افته‌هایی در مورد تنوچتیتلان
بر اساس اسطوره‌های آزتک، هویتزیلوپوچتلی، یکی از ایزدان آزتک‌ها به آنها قول داد تا جایی را نشان دهد که در آن سکنی گزیده و پایتخت بزرگ خود یعنی تنوچتیتلان را در آن بنا کنند.
او به آنها گفت به دنبال عقابی بگردند که روی یک کاکتوس نشسته و ماری را با نوک گرفته باشد. این علامتی است که در سرزمین موعود باید می‌یافتند.
اولین صفحه از نسخۀ خطی مندوزا (کتابی در باب تاریخ آزتک‌ها) تصویری از شکل‌گیری پایتخت این قوم را در سال 1325 یا 1345 میلادی نشان می‌دهد. مکزیکو سیتی پایتخت فعلی کشور مکزیک نیز در همان مکان ساخته شده است.
زرگران
زرگران به عنوان صنعت‌گر، جایگاه والایی در جـامعه آزتک داشتند و اشیاء پیچیده‌ای را با استفاده از قالب‌های مومی می‌ساختند. ابتدا موم زنبور عسل را با دقت حکاکی کرده سپس با دقت آن را با لایه‌ای سفال می‌پوشاندند. وقتی آن را گرم می‌کردند، موم ذوب و جدا می‌شد و قالبی از سفال بدست می‌آمد. قالب با فلز ذوب شده پر می‌شد و طرح نهایی بدست می آمد در این تصویر، یک زرگر در حال ریختن طلای مذاب درون قالب دیده می‌شود.
پیوند سال‌ها
آزتک‌ها زمان را به قرن‌های 52 ساله تقسیم می‌کردند. در پایان هر دوره و در آغاز یک دورۀ جدید، جشنی به نام پیوند سال‌ها برگزار می‌شد. هر دوره با دسته‌ای نی نشان داده می‌شد. این تندیس سنگی مرگ یک قرن آزتک را به تصویر کشیده است. مایاها نیز به عدد 52 در شمارش سال ها اعتقاد داشته و گفته می‌شود این عدد را از گردش سیاره زهره در طول 104 سال بدست آورده بودند.
اکنون آشکار شده است که آنها به شدت از گردش صور فلکی در محاسبات خود بهره می‌بردند و قدیمی‌ترین شهر آنها به نام یواکزاکتون یک مرکز مهم ستاره‌شناسی داشت و منجمین آنها حتی توانسته بودند بعضی از وقایع نجومی را پیش‌بینی کنند. آنها در ساخت قسمت‌های مخلتف معابد خود از جمله تعداد پله‌ها عدد 52 را در نظر می‌گرفتند.