آخرش که کتاب را میبندی، زمزمه میکنی: زندهای و کبوترانه میآیی ای شهید…
همه حسن کتاب «ظهور» همین است که تمام احساست را درگیر زندگی و شهادت حاج یونس زنگیآبادی میکند، تمام احساست را، و ناچارت میکند زمزمه کنی: کبوترانه میآیی… «ظهور» خاطرهنویسی از زندگی حاج یونس نیست، رمان هم نیست، نقل قول خانواده شهید هم نیست و البته همه اینها با هم است.
نویسنده به درستی دریافته که زندگی و خاطرات حاج یونس از حیث محتوا کشش کافی را دارد اما در فرم نیازمند جذابیتهای رمان است؛ از جنبه عناصر کلاسیک رمان. نتیجه هم ترکیب منطقی و درستی است از خاطرهنویسی و رمان. آنچنان که مخاطب نه با سختی خاطرهخوانی روبهرو است و نه با خیالپردازی صرف رمان.
داستان با درگیریهای ذهنی نویسنده برای نوشتن داستانی از خاطرات شهید حاج یونس زنگیآبادی آغاز میشود و تماسی که حاج یونس جایی میان بیداری و رؤیا با نویسنده میگیرد و او را به روستای محل تولدش راهنمایی میکند و …
در همه داستان شهید چنان با خانوادهاش زندگی میکند و خانوادهاش چنان حضورش را پررنگ میبینند که احساس میکنیم زندهتر از من و توی مخاطب است.
تأکید نویسنده برای نشان دادن چهرهای واقعی از شهید و نه اغراق شده – با عنایت به این مسئله که شهید هم انسانی مثل من و شما بوده و حق انتخاب بین خوبی و بدی داشته و در نهایت انتخاب درستش این مقام را به او داده، و نه اینکه از ابتدا بهشتی بوده و در اینصورت دانستن زندگیاش فایدهای برای اطرافیان ندارد – از دیگر نکات ارزشمند کتاب است.