همه دولت ها بیرون از مرزهایشان منافع حیاتی خودشان را دنبال می کنند. مثلا چین که مواد اولیه لازم را برای توسعه اش ندارد (تا حدودی مثل ژاپن قبل از جنگ) و همه تلاشش را صرف تامین و ذخیره سازی این مواد از دو نیم کره زمین می کند. بدون دقت و ظرافت زیاد. آن را خودخواهی لعنتی بنامیم. رازی نیست که بر کسی پوشیده باشد. اما تنها غرب این استعداد را دارد که منافع خاص خودش (آزادی، بالندگی، توسعه) را به عنوان منافع عام بشری معرفی و نمایندگی کند. نماد جغرافیایی این تقارن مقر سازمان ملل متحد در نیویورک است. سازمان پر جاذبه «وجدان عمومی» در قلب یگانه ابر قدرت جای دارد.
در حال حاضر نظری ارسال نشده است
شما می توانید به عنوان اولین نفر نظر خود را ارسال نمایید
ارسال متن پیام وارد کردن متن پیام الزامیست