داینامو در سال 1929 به چاپ رسید. استفاده از تجربه‌های شخصی در خلق شخصیت‌های نمایشنامه از ویژگی‌های اصلی آثار اونیل به شمار می‌رود: بنابراین رد پای دغدغه‌های شخصی اونیل در خلق نمایشنامه داینامو غیرقابل انکار است. زیستن در عصر دین‌داری کورکورانه و هم‌زمان ظهور جلوه‌های مدرنیته، همگام با پیشرفت‌های تکنولوژی، ذهن خردورز اونیل را به چالش کشیده و در این اثر تردیدهای شخصی او نسبت به تأویل‌های بشری از مفهوم دین به روشنی مشهود است.
داینامو تصویرگر چالش‌های درونی انسان عقل‌گرا در عصری است که مدرنیته و تجددطلبی، انسان عقل محور را به برکناری دین از ساحت زندگی بشری یا پوشاندن لباسی نو بر تن ادیان کهن ترغیب می‌کند، نزاع دین‌داران و تجددطلبان در مواجهه علم و دین و تأکید بر عقلانیت علم و ضرورت نوسازی دین و هم‌زمان ظهور بحران تمدن و بهره‌گیری جنون‌آمیز از زندگی ماشینی و تفکیک حوزه علم و معنویات از مباحث عمده این نمایشنامه به شمار می‌رود. قهرمان داینامو انسان عقل‌گرایی است که جهان‌بینی خود را بر اساس معیارهای فیزیکی و علمی تفسیر کرده و در تلاش عقلانی نمودن جهان بر مبانی الگوهای مدرنیته، خود را بی‌نیاز از دین پنداشته و مغرور و مبتکرانه دچار جنون خود بنیاد انگاری گشته، حیات خود را دگرگون نموده و در نهایت به خلق یک تراژدی مدرن دامن می‌زند.