سیمین خلیلی معروف به «سیمین بهبهانی» شاعر سرشناس ،روز ۲۸ تیر ۱۳۰۶ خورشیدی در تهران به دنیا آمد. او فرزند عباس خلیلی (شاعر و نویسنده و مدیر روزنامه اقدام) و نبیره حاج ملأ علی خلیلی تهرانی است.
پدرش عباس خلیلی و مادر او فخرعظمی ارغون بودند، پدر و مادر سیمین که در سال 1303 ازدواج کرده بودند، در سال 1310 از هم جدا شدند و مادرش با عادل خلعتبری (مدیر روزنامه آینده ایران) ازدواج کرد و صاحب سه فرزند دیگر شد.سیمین خود ابتدا با حسن بهبهانی ازدواج کرد و با نام فامیلی همسر خود نام بردار شد و هر چند بعدتر با منوچهر کوشیار ازدواج کرد اما شهرت هنری خود را بر اساس نام خانوادگی همسر اول حفظ کرد. منوچهر کوشیار در سال 1363 درگذشت و در نزدیکی نوه‌اش در امام‌زاده طاهر به خاک سپرده شد. خانم بهبهانی همچنین سال‌ها دبیر آموزش‌وپرورش بوده و شاگردان او خاطرات نیکی از او دارند. سیمین بهبهانی از کودکی و جوانی سری پرشور داشت. چندان‌که هم سابقه تحصیل در مدرسه عالی مامایی را داشت و هم در دانشکده حقوق دانشگاه تهران و نیز همکاری با شماری از مطبوعات را. او سه فرزند به نام‌های علی، حسین و امید را در دامان خود پروراند، نگاه مادرانه به دیگران را در اشعار خود نیز بازمی‌تاباند. وی جوایز متعددی نیز دریافت کرده است. در سال 1382 موسسه انتشاراتی نگاه مجموعه اشعار او تا آن زمان را در یک مجلد نفیس در 1200 صفحه به چاپ رساند که بسیار مورد استقبال قرار گرفته و به چاپ‌های متعدد رسیده است. سیمین بهبهانی به بانوی غزل شهرت دارد و برخی از اشعار او به اندازه آثار کلاسیک شعر فارسی مشهور و محبوب‌اند و به خاطر تسلطی که بر اوزان شعر فارسی داشت و وزن‌های جدیدی که خود ایجاد کرده بود مورد استقبال سازندگان آثار موسیقایی قرار گرفت. تازه‌ترین مورد، سروده «چرا رفتی» با صدای همایون شجریان است.مهم‌ترین تخصص شاعرانه سیمین بهبهانی که موجب حیرت و تحسین می‌شد کشف، به‌کارگیری یا ابداع اوزان تازه و نیز سرودن اشعار در مصراع‌های طولانی بود در حالی که وزن را با دقت رعایت کرده بود و با مهارتی خیره‌کننده قالب‌های کهن را در شکل تازه و با مضامین مدرن عرضه می‌کرد و چندان در این کار و خلاقیت‌های نوآورانه در عرصه غزل چیره‌دست بود که «نیمای غزل» لقب گرفت.
یکی از شعرهای معروف او را می‌خوانیم:
دوباره می‌سازمت وطن!
اگرچه با خشت جان خویش
ستون به سقف تو می‌زنم،
اگرچه با استخوان خویش
دوباره می‌بویم از تو گُل،
به میل نسل جوان تو
دوباره می‌شویم از تو خون،
به سیل اشک روان خویش

 
دوباره ، یک روز آشنا،
سیاهی از خانه می‌رود
به شعر خود رنگ می‌زنم،
ز آبی آسمان خویش
اگرچه صد ساله مرده‌ام،
به گور خود خواهم ایستاد
که بردَرَم قلب اهرمن،
ز نعره‌ی آنچنان خویش

کسی که « عظم رمیم» را
دوباره انشا کند به لطف
چو کوه می‌بخشدم شکوه ،
به عرصه‌ی امتحان خویش
اگرچه پیرم ولی هنوز،
مجال تعلیم اگر بُوَد،
جوانی آغاز می‌کنم
کنار نوباوگان خویش

 
حدیث حب الوطن ز شوق
بدان روش ساز می‌کنم
که جان شود هر کلام دل،
چو برگشایم دهان خویش
هنوز در سینه آتشی،
بجاست کز تاب شعله‌اش
گمان ندارم به کاهشی،
ز گرمی دمان خویش
دوباره می‌بخشی‌ام توان،
اگرچه شعرم به خون نشست
دوباره می‌سازمت به جان،
اگرچه بیش از توان خویش  

(منبع: پیام ما)

1397/05/28
5251