آموزش نجوم ـ سیاره ها در منظومه شمسی

اخبار نجوم ـ منظومه شمسی

از سری مطالب جالب نجوم کسب اطلاعات درباره منظومه شمسی است. منظومه شمسی هشت سیاره دارد؛ چهار سیاره خاکی عطارد، زهره، زمین و مریخ و چهار سیاره غول ‏پیکر مشتری، زحل، اورانوس و نپتون.

منظومه شمسی هشت سیاره دارد؛ چهار سیاره خاکی عطارد، زهره، زمین و مریخ و چهار سیاره غول‏‌پیکر مشتری، زحل، اورانوس و نپتون. همه این سیارات حدود 54/4 میلیارد سال قبل و هنگامی‏که ماده به صورت توده ای انباشته در دیسکی از گاز و غبار حول خورشید بود، شکل گرفته‏اند.
سیارات خاکی سنگی در قسمت داخلی و گرم منظومه شمسی تشکیل شدند که مستعد ترکیباتی با نقطه ذوب بالا مانند فلزات و سیلیکات ها است. سیاره‌های غول‏‌پیکر، بعد از خط انجماد قرار دارند؛ جایی که ترکیبات فرار، به شکل توده‌‏های یخی، حول توپ های کروی بزرگ‏تر و قادر به حفظ اتمسفری سنگین‏تر، متمرکز شدند.
فاصله مداری سیاره ها با واحد نجومی (AU) اندازه‏‌گیری می‏شود. هر AU برابر فاصله زمین تا خورشید است. فاصله مدارها را می‏توان با یک فرمول عددی ساده به نام قانون تیتیوس ـ باد تخمین زد. در این قانون اولین عدد صفر است. سپس دنباله ای از اعداد به صورت 3، 6، 12 و همین طور ضرب در 2 ادامه پیدا می‏کند. با اضافه کردن عدد 4 به هر کدام از این اعداد و تقسیم کردن آن به 10، دنباله جدیدی از اعداد به دست می‏آید که با تقریب خوبی با فاصله مداری سیاره ها (به جز نپتون) مطابقت دارد. اما هیچ دلیل فیزیکی برای این تطابق وجود نداشته و به نظر می رسد که فقط یک رابطه تصادفی است.

نقشه منظومه‏ شمسی

شما می توانید برای یاد گیری بیشتر نجوم به لینک های زیر نیز در سایت مراجعه کنید

نقش تلسکوپ در علم نجوم ، تفاوت تلسکوپ کوچک و تلسکوپ بزرگ

جهان تاریک از دو جزء کاملا ناشناخته ساخته شده است؛ ماده تاریک و انرژی تاریک

آموزش نجوم ـ سیاره ها در منظومه شمسی

کرم چاله ها ـ آنچه برای یادگیری رشته نجوم لازم است بدانید

تاریخچه علم نجوم و سیری در کهکشان راه شیری

روند رو به رشد نجوم از دوران باستان تاکنون و تاثیر نجوم بر فلسفه، مذهب و جامعه

1399/05/21
15750